HtmlToText
na krańcu tęczy accueil guests il y a 1 visiteur en ligne auteur :) delphinium grandiflorum :) ostróżka wielkokwiatowa recherchez aussi : - benediction celtique - błogosławienstwo celtyckie - dla niej wszystko - błogosławieństwa celtyckie - magazyn 13 contact vous devez être connecté à votre compte pour me contacter archives choisir un mois janvier 2013 (1) juin 2012 (1) mai 2012 (8) tags dla ducha dla serca général pour l'esprit pour le coeur juin 2018 l ma me j v s d « jan 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 maly wpis o pogodzie irlandzkiej posté par agnella le 18 janvier 2013 no dobra. ja naprawde megarzadko narzekam na pogode. jedyna rzecz na jaka nie ma sie zadnego wplywu. no ale dzis to juz naprawde « lekka » przesada…deszcz pada od dolu i na boki, temperatura niby na plusie ale rece zamarzaja w rekawiczkach, wyjscie z parasolem to fiasko, bo po 2 min parasol zepsuty; po 5 min marszu w przeciwdeszczowym ekwipunku nawet i w tempie ponaddzwiekowym czlowiek jest przemoczony calkiem i wszedzie a na twarzy uczucie ‘pokrycia skorupa lodowa’. co to ma byccc..przedzimie? zima? pozimie? bo do przedwiosnia jeszcze miliard lat swietlnych. skonczylo sie wizyta w firmowych toaletach przy automatycznych suszarkach…co sie dalo to sie dalo. az strach…wyjsc znow zeby wrocic do domu na weekend welcome to ireland publié dans général | pas de commentaire » je voudrais être un chat… posté par agnella le 1 juin 2012 je voudrais être un chat… l’autre fois en allant au travail le matin j’ai vu un chat. un chat noir assis sur le rebord de fenêtre de l’intérieur. ses mirettes jaunes et brillantes se fixaient sur le paysage derrière la fenêtre. en passant à côté de lui j’ai pensé que je voudrais être un chat. sans stress, sans empressement, sans hâte, tourner la tête vers un côté et vers l’autre sans compter le temps. et quand cela m’ennuie je vais juste cligner les yeux et peut-être bouger ma queue si quelque chose me met en colère. la nourriture va m’attendre, mon patron va s’en occuper. et même s’il fait pas, je me débrouillerai et je vais chasser ma bouffe moi-même. j’ai mes petites griffes, mon réflexe et ma bonne vue. si j’ai envie de m’allonger, je m’allonge où je veux, au soleil, sur la cheminée ou dans un fauteuil. et quand j’ai envie de me gratter je me gratte, je n’ai pas besoin de personne pour qu’il me gratte sur le dos, moi-même j’y arrive. si j’ai envie de rester un peu au sein de la nature je cours sur le pré où je vais frotter mon bec contre les fleurs. je dois juste faire attention aux voitures sur ma route et puis sur les trous cachés et des chiens qui sont en train de courir, mais à la fin je rentrerai chez moi, sur mon rebord, et je vais regarder le monde sain et sauf de derrière la fenêtre. est-ce que je me sens solitaire ? je n’ai pas besoin, quand je veux je vais me laisser caresser par mon patron. et quand le moment va venir je vais aller chercher un autre chat pour jouer avec, papoter un peu, échanger le regard, ou bien une chatte, mais c’est une autre histoire. pourtant, une fois que je fais ce qu’il faut je vais aller plus loin et je vais trouver une autre..mais tel est le monde félin. il n’y a que les sensations physiques alors que de vrai sentiments – ne sont jamais là… je ne veux plus être un chat. publié dans pour le coeur | pas de commentaire » błogosławieństwo celtyckie posté par agnella le 30 mai 2012 miej cierpliwość – nie szukaj szczęścia natychmiastowego, lecz odkrywaj wytrwale to, czego bóg chce. bądź odważny – dążąc do prawdy, nie zważaj na ryzyko. przygotuj się na wszystko – życie to jest droga i proces stałego rozwoju, a nie zbiór zdarzeń. miłość! i jeszcze raz miłość – uczyń z życia historię miłości i dialogu z panem. pan i tylko on! – uznaj, że jezus chrystus nadaje sens twojemu życiu i wiara w niego jest dla ciebie wszystkim. staraj się o duchowe oczy – odróżniające osobiste pragnienia od natchnień ducha Świętego. ewangelia w twoim życiu – to nie martwe słowo, lecz pełen życia dialog z chrystusem. stale pamiętaj , że życie zostało ci dane, by je oddawać. rozważaj przypowieść o talentach , by uświadomić sobie, że niczego nie możesz zakopać. trzeba, żebyś zaakceptował , że najważniejsze nie jest to, czego ty chcesz, lecz to, czego chce bóg. (tłumaczenie z celtyckiego) publié dans dla ducha | pas de commentaire » bénédiction celtique posté par agnella le 30 mai 2012 (translated from gaelic) soit patient – ne cherche pas le bonheur immédiat mais découvre persévéramment ce que dieu veut. soit courageux – en visant la vérité, ne regarde pas le risque. soit prêt à tout – la vie c’est un chemin et le processus de développement constant. amour, amour et encore une fois amour – fait de ta vie une histoire d’amour et de dialogue avec le seigneur. seigneur et lui seul – admet que jésus christ donne sens à ta vie et la foi en lui est tout pour toi. empresse-toi d’avoir des yeux spirituels – qui différencient tes désirs personnels des inspirations de l’esprit saint . evangile dans ta vie – ce n’est pas une parole morte mais un dialogue vive avec christ. n’oublie jamais que la vie t’a été donné pour la rendre. réfléchis sur la parabole des talents pour te rendre compte que tu ne peux enterrer rien. il faut que tu acceptes que le plus important est non pas ce que toi tu veux, mais ce que dieu veut. publié dans pour l'esprit | pas de commentaire » « aucun prophète n’est bien reçu dans sa patrie » posté par agnella le 29 mai 2012 « pierre se mit à lui dire; voici, nous avons tout quitté, et nous t’avons suivi. jésus répondit: je vous le dis en vérité, il n’est personne qui, ayant quitté, à cause de moi et à cause de la bonne nouvelle, sa maison, ou ses frères, ou ses sœurs, ou sa mère, ou son père, ou ses enfants, ou ses terres, ne reçoive au centuple, présentement dans ce siècle-ci, des maisons, des frères, des sœurs, des mères, des enfants, et des terres, avec des persécutions, et, dans le siècle à venir, la vie éternelle. plusieurs des premiers seront les derniers, et plusieurs des derniers seront les premiers » (marc 10,28-31) voici un fragment de la parole d’aujourd’hui. je ne peux que confirmer que c’est vrai…et même si cela me semblait si dure, a l’époque, un beau jour de 2009 quand je me suis finalement décidée à quitter cracovie, mon travail, mon appartement, mes amis, ma famille, mes danses, mon chorale, mes petits endroits apprivoisés, mes chemins connus qu’à moi et mes habitudes gravées dans mon cerveau, cela me semblait presque impossible de tout refaire à nouveau mais en fait je ne l’aurais pas fait sans raison. il y a une autre parole qui m’avait aidée à un certain moment, et plusieurs fois même, pour être honnête, car le même fragment m’a été adressé plusieurs fois. « jésus leur dit: sans doute vous m’appliquerez ce proverbe: médecin, guéris-toi toi-même; et vous me direz: fais ici, dans ta patrie, tout ce que nous avons appris que tu as fait à capernaüm. mais, ajouta-t-il, je vous le dis en vérité, aucun prophète n’est bien reçu dans sa patrie. » je le recevais à chaque fois quand j’avais les doutes après que j’ai pris cette décision, de partir pour l’irlande, et jusqu’à ce que je devienne sure et certaine que c’était bien ça que je devais faire. et aujourd’hui je ne peux que dire que si je n’avais pas obéi à lui, je ne pourrais pas confirmer cette parole pour aujourd’hui. suivre ses paroles m’a permis de découvrir beaucoup plus, les choses que je n’aurais jamais cru de rencontrer ou de vivre auparavant. publié dans pour l'esprit | pas de commentaire » la fête des mères posté par agnella le 27 mai 2012 depuis que je me souviens, elle se levait tous les samedi matin avant tout le monde. quand nous partions quelque part en vacances c’était tous les jours. elle faisait le café, se mettait à table dans la cuisine et ouvrait une magazine, genre de ces grosses en volume, lourdes, avec beaucoup de photos des mannequins dedans, comme elle, ou vogue. elle commencait toujours par la fin et tournait les pages de cette magazine jusqu’au début. c’était son moment pour elle-même, seul et unique qu’elle avait. il était fini lorsque l’un de nous se réveillait et venait ennuyé dans la cuisine. dès qu’elle terminait son café, elle fermait le journal et le plaçait dans un petit placard au-dessous du téléphone, jusqu’à samedi prochain … quand j’étais petite, je ne comprenais rien de ce journal, et ce qui m’ennuyait le plus c’était toutes ces images dedans. mais de toute façon je n’avais pas le droit de le toucher tant qu’elle l’avait déjà au moins parcouru auparavant, parce que le moment d’ouvrir un nouveau journal et de tourner chacune de ses pages encore parfumées, était celui qu’elle dégustait et appréciait le plus. si quelqu’un l’avait déjà fait avant, il n’y aurait eu plus aucun plaisir à lire, à tourner les pages avec des cornes courbées et à regarder des empreintes digitales sur le papier. explorer pour la première fois les nouveaux articles de numéro, sans les lire immédiatement jusqu’au bout, mais juste les frôler au moins une fois afin de savoir combien de plaisir de lecture l’attend ce mois-ci, combien de nouvelles et de rumeurs, de nouvelles informations ou d’interviews ennuyeuses avec des personnes inconnues, combien de textes qui ne valent pas l’attention. une fois que cela avait été fait, j’avais le droit d’y jeter un coup d’oeil et d’apprendre à lire une magazine d’une manière similaire, mais en tournant les pages avec des photos au plus vite possible. et ce qu’elle aimait le plus, c’était justement ces stylisations et photos. elle disait que je comprendrai quand je serais plus grande. quand j’étais petite je ne comprenais pas ni ce journal ni ce rituel, ni cette lecture de l’arrière. aujourd’hui, non seulement je m’arrête sur chaque image et stylisation pour un petit moment, mais aussi je ne peux pas imaginer une autre façon de lire une magazine quelconque qu’en commençant par sa dernière page… mère. le 26 mai c’est la fête des mères en pologne. c’est probablement la dixième année que je la verrai pas ce jour-là… publié dans pour le coeur | pas de commentaire » dzień matki posté par agnella le 26 mai 2012 odkąd pamiętam zawsze w soboty wstawała wcześniej, a gdy byliśmy wszyscy gdzieś na wakacjach to codziennie. robiła kawę, siadała przy stole w kuchni i otwierała magazyn, koniecznie gruby, ciężki i z dużą ilością zdjęć modelek, przede wszystkim twój styl, rzadziej pani albo elle. zawsze zaczynała od końca i przewracała kartki magazynu od końca do początku. to był jej jedyny moment dla siebie, jaki miała. kończył się, gdy jedno z nas się budziło i przychodziło znudzone do kuchni. jak tylko skończyła kawę, zamykała gazetę i odkładała na półkę pod telefonem do następnej soboty… gdy byłam mała nie rozumiałam nic z tej gazety, a już szczególnie denerwowały mnie te wszystkie zdjęcia. i tak nie wolno mi było jej ruszać dopóki nie zostanie wcześniej przejrzana, bo ona najbardziej celebrowała moment otwierania nowej gazety i każdej jej pachnącej jeszcze strony. gdyby ktoś uczynił to wcześniej to nie byłoby już żadnej przyjemności z czytania, przewracania kartek z zagiętymi rogami i oglądania odcisków palców na papierze. odkrywania po raz pierwszy nowych artykułów numeru, nie doczytując ich od razu do końca, byle tylko musnąć je wszystkie, choć raz i wiedzieć ile w tym miesiącu będzie przyjemności z czytania, ile ciekawostek, ile nowych informacji, ile nudnych wywiadów z nieznanymi osobami, ile nie wartych uwagi tekstów, dopiero gdy to zostało zrobione miałam prawo zajrzeć tam i uczyć się podobnego sposobu czytania gazety, ale przewracając jak najszybciej strony ze zdjęciami i stylizacjami. a ona najbardziej lubiła właśnie te stylizacje i zdjęcia. mówiła że jak będę starsza to zrozumiem. gdy byłam mała nie rozumiałam ani tej gazety, ani tego rytuału, ani czytania od tyłu. dziś nie tylko zatrzymuję się dłużej nad każdym zdjęciem i stylizacją, ale nie wyobrażam sobie by inaczej czytać jakiekolwiek czasopismo… mama. dziś dzień matki. to już chyba dziesiąty rok, kiedy w tym dniu jej nie zobaczę. publié dans dla serca | 1 commentaire » o pokusie posté par agnella le 24 mai 2012 duma człowieka została urażona. „co, ja nie mogę zrywać z tego drzewa? ja nie mogę?! to niemożliwe!” i oczywiście zerwał, by udowodnić sobie, że to on jest panem tego świata. miał u stóp cały świat i już boga do niczego nie potrzebował. zapomniał, że wszystko co miał, od niego przecież dostał. i wąż już nic więcej mówić nie musiał, pewnie wisiał sobie dalej na drzewie i cieszył się niezmiernie, że głupi człowiek upadł… pokusa to taka dziwna rzecz, która wcale nie musi za nami natrętnie chodzić. czasem w życiu wystarczy, że ktoś odrobinę dotknie naszych ambicji, poczucia władzy, dominacji czy posiadanych dóbr materialnych. wystarczy, że zły duch posłuży się kimś, by jedynie zasiać w nas niepokój i poddać w wątpliwość nasz geniusz i nieomylność. resztę pracy wykonamy już sami. i zwykle dźwięczy nam w uszach tylko jedno: „czy to prawda, że bóg ci tego zakazał? przecież to tylko jeden, mały, nic nie znaczący owoc!” resztę dopełnia już nasza wolna wola i nieodłączne towarzyszące nam poczucie doskonałości i geniuszu. kuszeni jesteśmy wszyscy i wszędzie. każdego dnia i w każdym miejscu. Życie to jedna wielka pokusa i walka o ocalenie. kuszony był przecież nawet pan jezus! to część życia, z którą musimy się zmagać, bo dostaliśmy od boga rozum i wolną wolę. to wielkie dary, które zobowiązują. kuszą nas reklamy, kolorowe pisma, sklepy, znajomi, telewizja, internet. „czy to prawda, że bóg zakazał ci to mieć? czy to prawda, że bóg zakazał ci to robić?” nasz wąż szepcze nam do ucha: „popatrz ilu ludzi w około ma to wszystko! patrz ilu ludzi tak postępuje! i wszyscy oni są szczęśliwi, uśmiechnięci, bogaci i mądrzy. daj się skusić, zobaczysz, że na tym zyskasz!” i dalej nic więcej mówić już nie musi, może wisieć sobie dalej na drzewie i cieszyć się niezmiernie, że znów głupi człowiek upadł… /zrodlo www.mateusz.pl publié dans dla ducha | pas de commentaire » chciałabym być kotem… posté par agnella le 24 mai 2012 chciałabym być kotem… dziś rano jadąc do pracy ujrzałam kota. czarnego kota siedzącego na parapecie okna od wewnątrz. jego błyszczące żółte ślipia wlepiały się w pejzaż za oknem. przejeżdżając obok niego pomyślałam ze chciałabym być kotem. bez stresu, bez zaganiania, pośpiechu, kręcić głową w jedną i drugą stronę nie licząc czasu. a kiedy to się znudzi to przewracać tylko oczami, i ewentualnie ruszać ogonem gdy coś mnie rozzłości albo się znudzę. jedzenie będzie na mnie czekało, w końcu mój opiekun o to zadba. a jeśli nie to sam sobie upoluję, mam pazurki, refleks i dobry wzrok. gdy mam ochotę się położyć to się kładę, gdzie chce, w słońcu, na kominku albo w fotelu. a jak chcę się podrapać to się drapie, nie potrzebuje nikogo żeby mnie podrapał po plecach, sam tam dotrę. gdy chcę poprzebywać na łonie natury to pobiegnę na łąkę i będę ocierać pyszczek o kwiaty. po drodze muszę uważać na samochody a potem na ukryte dziury i biegający psy, ale potem i tak wrócę do siebie na mój parapet i będę oglądał świat bezpiecznie zza okna. czy czuję się samotny? nie muszę, kiedy chcę dam się pogłaskać opiekunowi. a kiedy przyjdzie na to czas to zacznę szukać innego kota do zabawy, pogadania, powymieniania spojrzeń, albo kotki, ale to już co innego. choć jak już zrobię co trzeba to pójdę dalej i znajdę nastepną…ale taki już jest ten koci świat. sa tylko wrażenia i fizyczne odczucia, a uczuć prawdziwych – nie ma. już nie chc ę być kotem. publié dans dla serca | pas de commentaire » bonjour tout le monde ! posté par agnella le 24 mai 2012 et alors, je commence… publié dans général | 1 commentaire » womeninaleadershipposition | skialblog | leruitor411 | unblog.fr | créer un blog | annuaire | signaler un abus | forums | le "mas du cap" à... | vancelancedance
agnella.unblog.fr rapport :
Visitez le site
